W pierwszej połowie XIX wieku wielu Grodzkich udowodniło swoje prawa szlacheckie, niektórzy otrzymali potwierdzenie z herbem Belina, chociaż ich pierwotny herb to był Rola. Wśród nich byli również potomkowie Szymona Grodzkiego „który z żoną zapisali sobie wzajemnie dożywocie na dobrach Grodzkie Nowe, Grodzkie Kulesze i Brzeszewo w 1718 roku pochodzą prawnuki Grzegorz, Szymon syn Franciszka i Wilhelm Konstanty. W tymże dokumencie po raz pierwszy wymienia się nazwę Grodzkie Nowe. Potomkowie Szymona nie byli jedynymi, którzy otrzymali potwierdzenie szlachectwa w rodzie Grodzkich. Takie potwierdzenie otrzymali również: Józef pochodzący od Karola dziedzica wsi Grodzkie Nowe w 1753 roku oraz Piotr potomek w 5-tym pokoleniu Marcina dziedzica wsi w 1753 roku.
Jak widać niektórzy Grodzcy otrzymali potwierdzenie szlachectwa, mieszkali tu bowiem zamożniejsi przedstawiciele tego rodu. Żeby udowodnić swoje szlachectwa należało mieć pewne zasoby finansowe, samo złożenie podania do Heroldii kosztowało sporo. O zamożności mieszkańców wsi świadczy też zapis ze Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego. Zapisano tam informacje na temat istnienia w XIX wieku folwarku szlacheckiego, oznaczonego literą S. (w XIX wieku majątki w danej wsi oznaczano literami A,B, C…., doszło aż do S, co oznacza liczne majątki w tej wsi). Folwark Grodzkie Nowe S, liczył w 1840 roku 246 mórg.
W 1827 roku w całej wsi notowano 22 domy i 119 mieszkańców4, zatem każdy dom-dwór oznaczał oddzielny majątek ziemski.
W Grodzkim Nowym w 1891 roku istniało 17 drobnoszlacheckich gospodarstw, uprawiano tutaj 175 ha ziemi, średnie gospodarstwo miało 10,4 ha5. W 1921 roku wieś liczyła 26 domów i 166 mieszkańców, w tym 4 Żydów.
W 1922 roku powstała tu 1 klasowa szkoła powszechna licząca 56 uczniów. Szkoła istniała tutaj do końca lat dwudziestych, brak danych o niej w następnych latach, być może powstała przed samą II wojną światową, ponieważ jest notowana później w latach wojny. Nauczycielami byli tutaj Aleksander Skawski i Teofil Wnorowski.
