Spis pospolitego ruszenia z 1528 roku przekazuje informacje o istnieniu wsi Seło Kalinowo Sułki w parafii Kulesze, była to całkiem spora wioska zamieszkała przez kilkanaście rodzin rycerskich, w sumie wystawili 3 konnych jeźdźców.
Pierwotnie wioskę nazywano Sułki, pochodziła od imienia Sułek (Sulisław). Taka nazwa była używana jeszcze w końcu XVIII wieku. Dopiero w XIX wieku nazwę zmieniono niepoprawnie na Solki.
Mieszkająca tu szlachta przyjęła nazwisko Kalinowscy herbu Ślepowron. Kilku z nich uczestniczyło w akcie przysięgi na wierność królowi polskiemu w 1569 roku, pisali się de Calinowo Szulki.
Spis podatkowy z 1580 roku przekazuje, że wioska miała ponad 11 włók obszaru, mieszkali tu Maciej, syn Marcina oraz Krzysztof, syn Marcina. W kilka lat później notuje się tutaj Walentego Kalinowskiego, który miał synów: Wawrzyńca, Idziego i Hieronima. Jeden z nich stał się sławny w całej Rzeczpospolitej, ale też w Europie, chociaż nie można go stawiać za wzór. W 1610 roku Idzi Kalinowski walczył w wojskach Dymitra II Samozwańca, który próbował zdobyć tron carów. Następnie zaciągnął się do słynnej chorągwi lisowczyków, lekkiej chorągwi jazdy polskiej znanej z waleczności, ale też z łupiestwa.
W 1619 roku walczył wraz z tą chorągwią na Węgrzech. Na przełomie 1619 i 1620 roku,
w wyniku konfliktów w tej chorągwi, stanął na czele jednej z grup, która wróciła do Polski, plądrując przy okazji Podhale. Rok później stał już na czele chorągwi lisowczyków, która była na żołdzie cesarza austriackiego. W 1621 roku ściągnął go do kraju król Zygmunt III
i Kalinowski walczył w wojnie z Turkami, w której się bardzo odznaczył. Gdy nastąpił pokój polsko-turecki, Kalinowski znowu zaciągnął się na żołd cesarski i walczył w Niemczech
w wojnie trzydziestoletniej. W 1623 roku wrócił do kraju „Zapisał się tu niesławnie jako dowódca najbardziej łupieżczego oddziału lisowczyków na terenie województwa krakowskiego. Obłożony wyrokami i zagrożony bezpośrednio ujęciem przez siły zbrojne województwa, tylko usilnym staraniom cesarza zawdzięcza ratunek”. Wrócił następnie do Austrii, walczył na Śląsku w Czechach, a nawet z rozkazu cesarskiego łupił północe Włochy. W 1626 roku ponownie wrócił do kraju, lecz okazał się „nieokiełznanym warchołem” i został wydalony z wojska, słuch o nim zaginął.
Kalinowo Sułki przez następne wieki była wsią zamieszkałą przez drobną szlachtę, głównie Kalinowskich, ziemia była cały czas dzielona i sprzedawana, tworząc skomplikowaną strukturę własności. Z 1757 roku zapisano informacje: Kazimierz Kalinowski, syn Pawła, a brat Jana, sprzedał 1757 r. Drozdowskiemu, część swoją na Kalinowie-Sułkach. Takich zapisów było dziesiątki.
W 1827 roku w tej wsi istniało 28 domów i 158 mieszkańców. Od 1867 roku wioska należała do gminy Wysokie Mazowieckie. W 1891 roku notowano tutaj 35 szlacheckich rolników, było to największe tego typu skupisko na terenie gminy Wysokie Mazowieckie. W sumie uprawiali oni prawie 200 ha, jednak przeważały małe 5 hektarowe gospodarstwa.
Spis powszechny z 1921 roku informuje o 30 domach i 169 mieszkańcach tej wsi.
