Ród Chojeńskich był dosyć liczny, wśród nich poszczególne gałęzie nosiły różne przydomki. Była też grupa Chojeńskich zwana Sierotami, mieszkali właśnie w tej wsi, więc wioskę nazwano Sierocięta. Na przykład w 1580 roku mieszkał tu Marcin, syn Jana Sieroty Chojeńskiego.
Sierocięta należą do południowej części okolicy szlacheckiej Chojane – ta część powstała później od północnej, bo dopiero w połowie XVI wieku. Część północna zapewne na przełomie XV i XVI wieku.
Mieszkali tu zatem Sieroty Chojeńscy i to właśnie mieszkańcy tej wsi udowodnili swe pochodzenie szlacheckie w XIX wieku z herbem Korczak, jako jedyni z Chojeńskich z tych okolic. Przedstawiciele tego rodu mieszkający tu w pierwszej połowie XIX stulecia przedstawili następującą genealogię. Na przełomie XVI i XVII wieku żył tutaj Jana Sierota Chojeński, który miał syna Piotra. Tenże Piotr miał syna Gabriela notowanego w 1665 roku. Gabriel miał syna Wawrzyńca, który miał trzech synów: Pawła, Idziego i Wojciecha. Paweł Chojeński ożenił się z Franciszką Kuleszą i miał z nią syna Jana, który dziedziczył w tej wsi w pierwszej połowie XIX wieku. Ożenił się on z Gertrudą Porowską i miał z nią syna Bartłomieja, żołnierza wojsk rosyjskich. Drugi z synów Wawrzyńca, Idzi ożenił się z Marianną Koskowską i miał z nią synów: Andrzeja i Antoniego, otrzymali oni potwierdzenia praw szlacheckich z 1847 roku. Trzeci z synów Wawrzyńca, Wojciech miał syna Walentego, ten syna Mikołaja, a ten Mikołaja, ten z kolei Wawrzyńca, który w 1862 roku służył w wojsku rosyjskim. Chojeńscy z tej wsi otrzymali stosowny dokument, dyplom, który potwierdzał prawo szlacheckie i używanie herbu Korczak. Dane z Tabelli Miast i Wsi z 1827 roku informują o 13 domach mieszkalnych oraz 74 mieszkańcach tej miejscowości. W końcu XIX stulecia istniało w tej wsi 18 gospodarstw drobnoszlacheckich na 139 ha ziemi (88 ha gruntów ornych), średnie gospodarstwo miało obszar 7,7 ha.
W 1921 roku było 18 domów i 126 mieszkańców, w tym 3 prawosławnych i jeden wyznania „niewiadomego”.
W rok później utworzono tutaj jednoklasową szkołę powszechną, liczącą początkowo 66 uczniów, w 1923 roku uczyło się tutaj już 72 dzieci – w roku 1924, z niewiadomych przyczyn, szkołę zlikwidowano.
